(mais que serait-ce de les avoir gagnées ?)
Fernando Pessoa
Tous nous avons nos années perdues
parfois trois, parfois sept, parfois plus
mais vingt ans constituent un beau cycle
autour duquel on peut se livrer à la nostalgie
sans la panique qu’amènent
les années perdues d’une vie entière.
Et après que serait-ce si j’avais gagné
vingt ans qui se déplacent
chaque fois que je regarde en arrière ?
Progression ininterrompue conforme au plan
production continue, rendement élevé
reconnaissance au bon moment et honneurs adéquats.
Donc vingt années sans utilité, perdues
qui étaient les seules à offrir des occasions
de vies oniriques pleines de possibilités
qui ne se réalisaient jamais
de jouissances par identification
à des personnages que je n’allais pas devenir
des délassements et des culpabilités venant de l’éternelle
modification des objectifs
des acceptations sans réserves
des reniements terrorisés.
Vingt années perdues
sont toujours nécessaires
pour un présent ambitieux.
*
Χαμένα χρόνια
Όλοι μας έχουμε χαμένα χρόνια
άλλοτε τρία, άλλοτε εφτά, άλλοτε παραπάνω
όμως τα είκοσι κλείνουν ωραίο κύκλο
μπορούμε γύρω του να νοσταλγούμε
χωρίς τον πανικό που φέρνουν
τα χαμένα χρόνια μιας ολόκληρης ζωής.
Κι έπειτα τί θα σήμαινε νά ‘χα κερδίσει
είκοσι χρόνια που μετακινούνται
κάθε που κοιτάζω προς τα πίσω;
Αδιάκοπη πρόοδο βάσει σχεδίου
συνεχή παραγωγή, ανεβασμένη απόδοση
αναγνώριση στην ώρα της κι ανάλογες τιμές.
Λοιπόν είκοσι χρόνια ανώφελα, χαμένα
που μόνο αυτά προσφέραν ευκαιρίες
για ονειρικές ζωές γεμάτες δυνατότητες
που δεν πραγματώνονταν ποτέ
γι’ απολαύσεις από την ταύτιση
με πρόσωπα που δεν επρόκειτο να γίνω
για τέρψεις κι ενοχές απ’ την αέναη
τροποποίηση των στόχων
γι’ ανεπιφύλακτες αποδοχές
για έντρομες απορρίψεις.
Είκοσι χαμένα χρόνια
πάντα χρειάζονται
για ένα φιλόδοξο παρόν.
*
Wasted Years
Twenty wasted years (but what
would it mean to have gained them?)
Fernando Pessoa
All of us have some wasted years
sometimes three, sometimes seven, sometimes more
but twenty makes a nice circle
we can hark back to the past around it
without the panic that comes
with the wasted years of an entire life.
Besides, what would it mean to have gained
twenty years that shift about
each time I look back?
Steady progress according to plan
constant productivity, increased yield
recognition at the right time and appropriate honours.
Well then, twenty futile, wasted years
that provided opportunities
for dreamed-of lives full of possibilities
that were never realized,
for enjoyment gained from identification
with people who I was never to become,
for delight and guilt at the never-ending
adjustment of goals,
for unreserved acceptances,
for frightened rejections.
Twenty wasted years
are always necessary
for an ambitious present.
***
Títos Patríkios (né à Athènes en 1928) – Η ηδονή των παρατάσεων (Kedros, 1992) – Sur la barricade du temps